de site te schrijven. Nou ja, rustig....over drie kwartier
komt er bezoek, dus toch nog maar even haasten.
Inmiddels ben ik ruim twee weken hier, en
geniet ik van elke dag. Iedere dag een feest,
het is ontzettend fijn om hier te zijn.
Jammer genoeg heb ik niet de tijd gehad om
iedereen te zien, hopelijk kan ik dat volgend jaar
goedmaken! :-)
Zoveel leuke dingen, zoveel lieve mensen,
het zal niet meevallen om dinsdag weer
het vliegtuig in te stappen.
Maar wat zal het ook weer fijn zijn om IJsbrand
en de kinderen te zien!
Daar kan ik ook echt naar uitkijken.
Veel meer foto’s had ik kunnen maken, maar mijn
geheugen liet mij af en toe in de steek, zodat ik het toestel vergat in mijn
tas te stoppen. Maar ik heb alle gebeurtenissen in mijn hoofd opgeslagen,
daar kan ik vast weer een jaar op teren.
De sauna, het winkelen in Leiden en Katwijk, de bruiloft, het wandelen over strand en door duin, de kopjes thee, de high tea in Utrecht, het logeren en fietsen in Rijssen, het hardlopen tijdens de Halve, het 31-en, het logeren bij IJsbrand en Louise, het sporten bij Olympia, de etentjes met de `ING en meiden van de Havo, de vrouwendag, de kapper, naar Heleen in Bodegraven, eten bij Appie, en nog zoveel meer.....Iedereen ontzettend bedankt, ik heb genoten! En nog, want ik heb nog twee dagen!!
__________________________________________________________________________
Even kort een stukje, later deze week nieuwe foto’s!
We kwamen vandaag tot de ontdekking, dat het precies een jaar geleden is dat wij uit
Katwijk vertrokken richting Mollymook.
Wat is er veel gebeurd het afgelopen jaar!
We zochten een huis, werk, school voor de jongens,
en alles wat daar bij hoort.
Het zoeken naar deze dingen was aan de ene kant
soms lastig, maar aan de andere kant gaf het ook veel
voldoening als het iets goed uitpakte. Zo waren we heel
blij dat IJsbrand werk vond, dat was echt een ‘groot iets’
wat veel druk van de schouders afnam, toen dat voor
elkaar was gekomen.
De jongens doen het goed op school, Fiene praat op
dit moment meer Engels als Nederlands :-) en we
hebben inmiddels onze draai goed gevonden. Een fijne kerkelijke gemeente, waar we echt bijhoren, blindelings door de Aldi kunnen lopen en jezelf niet meer de buitenlander voelen!
En toch blijft het iedere dag nog ‘anders’ aanvoelen. De vogels in de tuin, de walvissen en dolfijnen in de oceaan, de rust en ruimte op het strand, ik geloof niet dat dat ooit gewoon zal aanvoelen.
Vandaag een week terug vloog ik terug uit Amsterdam naar Mollymook. Bij het afscheid nemen zelf op Schiphol kon ik mij aardig goed houden (de tranen hadden al rijkelijk gevloeid in de Duinstraat...) maar toen ik eenmaal het vliegtuig in ging, hield ik het niet droog. Wat heb ik een fijne tijd gehad, en wat vond ik het lastig om weer weg te gaan! Natuurlijk wist ik dat thuis IJsbrand en de kinderen op mij wachtten, maar ik had heel graag nog wat langer in Katwijk willen blijven!
Het was een hele warme tijd, waar ik met een glimlach, en soms een traan, aan terugdenk.
De vluchten gingen goed, vooral het hotel in Kuala Lumpur was heerlijk. Douchen, slapen, omkleden en uitrusten zorgden ervoor dat ik zo fris als een hoentje aan het tweede stuk kon beginnen. Bij de douane in Sydney moest ik vrij lang wachten, maar na een uurtje kon ik dan eindelijk de kinderen weer vasthouden en knuffelen. En natuurlijk mijn lieve mannetje!
Die als verrassing thuis een prachtige witte schommelstoel voor mij had gekocht, bedankt lieverd!
Nu pakken we het ‘gewone’ leventje weer op. We hebben inmiddels allebei weer gewerkt, de jongens zijn weer naar school, en Fien hobbelt lekker mee. Morgen gaat Jonathan op kamp, dus wie weet wil hij het volgende stukje op de site schrijven! Tot later!
____________________________________________________________________
Al jaren hoor ik Marja over een schommelstoel.
Maar nooit kwam het er van. Meestal stond het huis al te vol met
andere spullen en zou een extra stoel een beetje te druk zijn. Tot nu dan.
Pas reed ik door Milton en dat is een dorpje vol met kunst, rommel, 2e hands
en meubelzaakjes. En daar stond hij op de stoep.
Dus even naar gekeken wat hij kostte, en dat viel gelukkig niet te veel tegen.
Aanschaffen dus maar en op dak gezet om naar huis te rijden.
Gelukkig kwam er net een goede bekende van ons langs, met een
ruime auto waar hij in kon, en die bezorgde de stoel netjes aan huis.
Hij zit goed (heb ik van horen zeggen) en er zijn wat kussens
aangeschaft om hem helemaal af te maken.
Fiene houdt het bij haar eigen schommelstoel voorlopig,
en geniet van het heerlijke voorjaarsweer.
Alles gaat goed hier en we zitten al weer aardig in ons ritme.
Jongens hebben een druk termijn tot de zomervakantie, en
er staan erg veel leuke dingen op het rooster.
Binnenkort bezoek van Arie en Abram, dus iets
om erg naar uit te kijken.
Een dingetje houdt me alleen een beetje bezig.
Na het afrekenen van de stoel zei de verkoopster ineens dat ze het een “ lovely” idee vond van mij om een voedingsstoel aan mijn vrouw te geven.
Het zou heel heerlijk zijn om borstvoeding te geven in zo een stoel, deelde ze me mee alsof ze uit eigen ervaring sprak, en hoopte dat ik inlevend ja zou knikken.
Achter me hoorde ik een andere vrouw een tevreden zucht geven, waarvan ik niet kon oordelen dat het was omdat ze van de kleine kinderen af was, of dat ze terug verlangde naar die tijd. Het werd me even heel heet onder de voeten en dacht,
Oei , als Marja dit maar niet opvangt als hint.
_______________________________________________________________________
Ik bedoel dan niet perse een hoed of pet overigens, maar van alles en nog wat.
Zo had Harm als klein kind de gewoonte om zijn eten over zijn hoofd te gooien als hij genoeg had. Wij waren dan meestal 3 seconden te laat om dat te voorkomen en konden dan met een spoor van macaroni en een trots kind onder de arm naar de douche.
Jonathan liep vaak met pannen en een vergiet op zijn hoofd. Dat zag er koddig uit, en belangrijk, het liet geen spoor achter. Fiene zal geen eten verspillen, dus ook bij haar geen risico dat het eten op haar hoofd gaat. Fiene heeft een andere hobby.
Dieren op haar hoofd! Ik zal nog even terug zoeken naar de foto dat ze een hagedisje op haar hoofd heeft, en soms heeft ze een vlinder op haar hoofd.
Erg leuk en lief, tot ze de laatste “ haarspeld” liet zien.
Gelukkig zijn er naast veel giftige dieren ook heel veel ongevaarlijke in Australie, en ziet het er enger /gevaarlijker uit dan het werkelijk is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten