Eindelijk

Hij heeft er nooit om gezeurd, maar eigenlijk wil Harm al jaren op voetbal.
Het kwam er,  mede door wisselende werkdiensten van ons en ook omdat Harm zich nooit verveelt, nooit eerder van. Maar vandaag was het zover.
Na een eerste training afgelopen week stond Harm vandaag voor het eerst officieel in het voetbalveld.

Het was een uitwedstrijd en natuurlijk is dat dan weer gelijk 5 kwartier hier vandaan, maar dat werd gelijk goedgemaakt toen Harm een shirtje toegeworpen kreeg met nummer 14 op de rug.
Mijn reactie op dat shirtnummer ontging alle Ozzies maar gelukkig was er nog een mede Hollander die natuurlijk gelijk hetzelfde dacht als ik.

Harm begon als reserve speler, en stond al na 1 minuut achter
met 1-0. Het werd even stil aan de kant van de Milton-Ulladulla Panthers maar gelukkig bleef het de eerste 10 minuten bij dat ene doelpunt. Na een minuut of tien mocht Harm aan zijn voetballoopbaan beginnen en hij maakte een beste indruk.

Met enorm veel plezier rende hij over het veld, enin de tweede helft werd al zijn inzet beloond met een mooi doelpunt.
Helaas stond ik op het moment van het doelpunt
erg te juichen zodat ik even niet aan het fototoestel dacht, maar wie weet komen er nog beelden van andere ouders.
Met een 2-1 verlies, maar met een hele ervaring en tien vrienden rijker gingen we naar huis.

 

Harm weet het zeker, hij wil voetballer worden.
En hardloper.
En surfer, en skater, en gitarist, en speerwerper, en zwemmer.

Mag Harm nog maar lekker lang Harm blijven, of zoals sommige vrienden hem hier noemen  "The Harminator"